İstanbul'da sabah saatleriydi. Her zamanki gibi erkenden uyanmış, cam kenarına geçmiştim. Güneşi gösteren penceremden güneşin doğuşunu izlemek o kadar keyif verirdi ki bana, bazen sadece oturur ve şafağın sökmesini beklerdim. Bir süre sonra güneş artık tamamıyla kendini gösterir ve bu bekleyiş biterdi. Ardından artık klasikleşen hayatım kendini tekrar eder ve kahvaltımı hazırlamaya giderdim. Kahvaltımı genellikle aynı veya çok benzer hazırlardım. Hayatımın o rutin oluşu kahvaltıda yediğim yemeklere dahi yansımıştı. Kahvaltıyı takip eden iş rutinim aslında hiç zorlayıcı değildi. Bu hayatı yaşamak bana çok ama çok kolay geliyordu. İşe gidiyor-geliyor, paramı kazanıyor ve kazandığım parayla kolaylıkla yaşayabiliyordum.
Evet bu hayat güzeldi, kolaydı ve yeterliydi fakat yeterince eğlenceli miydi? Veya kendimi mutlu hissediyor, tatmin oluyor muydum? Kesinlikle hayır! Artık bu hayatın tekdüzeliğinden, rutinliğinden gerçekten sıkılmıştım. Kendimi inanılmaz derecede aciz hissediyor, bir şeyler başarmak istiyordum. Bu bilince eriştikten sonra hayatımda beni memnun eden bazı gelişmeler oldu.
Bir Pazartesi sabahıydı, bazı şeylerin değiştiğini ve değişeceğini hissettiğim o an... Ben farklıydım. Dünya farklıydı. Sanki sokaklarda işlerine yetişmeye çalışan insanların o eski telaşı yok gibiydi veya bana öyle gelmişti. Güneş tersten doğmuş gibiydi. İçimde anlamsız bir mutluluk, göğsümde sığdıramadığım bir gurur ve gözlerimde farklı bir ışıltı vardı. Sanki bir şeyler başarmıştım ama başarı namına yaptığım hiçbir şey yoktu.
Anlamam biraz zaman aldı fakat sonunda anlamıştım neden bu kadar farklı hissettiğimi. Evet hayatımda değişiklik yoktu ama düşüncelerim çok değişmişti. Artık hayatımın rutinliğinin sadece farkında değildim. Bu basit ve rutin yaşamı değiştirmek, adımlar atmak için artık bir telaş, bir heyecan ve istek vardı içimde. Ve bu heyecanla geçirdim artık o günü, uyandığım her sabahı ve yaşadığım her günü. Tabi ki bu telaş hayatımda çok şey değiştirdi. Birçok insanla karşılaştım. Her birinin hayatıma iyi veya kötü anlamda katkısı oldu. Birçok olay yaşadım ve tecrübelendim. Bu romanda da hayatımı başlıklara ve bölümlere ayırdım. Yaşamımın dönüm noktalarından, bu özel anların hayatıma etkisinden bahsetmek istedim.
"Uyanış"
Her zaman başka bir insanın hayatını yaşıyormuşum gibi hissettim, sanki sadece hareketlerden geçiyormuşum ve gerçekten yaşamıyormuşum gibi. Ama bir gün her şey değişti. Her gün işe gidip geliyordum, pencereden dışarıdaki manzaraya bakıyordum ki birdenbire aklıma geldi, mutlu değildim. Uzun zamandır böyle hissettiğimi ama görmezden geldiğimi fark ettim. Bu benim uyanışımdı.
Derin bir nefes aldım ve bir karar verdim. Hayatımın kontrolünü ele alacak ve kendim için yaşamaya başlayacaktım. Tabi ki bu hiç ama hiç kolay olmayacaktı. Çünkü yıllardır yaşadığım hayatı değiştirmek, alışkanlıklarımdan vazgeçmek oldukça zordu. Adı üstünde alışkanlıktı ve ben gerçekten de bu yaşama çok alışmıştım. Kolay olmayacaktı ama meydan okumaya hazırdım. Sanki birileri arkamdan çekiyor, ilerlememi engelliyor fakat ben direniyor gibiydim.
Küçük başladım, günlük rutinimde küçük değişiklikler yaptım ve kişisel bakımıma önem verdim. Yeni hobiler edindim, arkadaşlarım ve ailemle daha fazla zaman geçirmeye başladım. Sık sık yanlarına gidiyor, derdimi anlatıyor ve dert dinliyordum. Bu muhabbet bile kendimi iyi hissetmem için o kadar yeterliydi ki. Bu uğurda enerjimi ve yaratıcılığımı tüketen işimden bile ayrıldım.
Bu kendini keşfetme yolculuğuna devam ederken, eski inançları ve sınırlayıcı zihniyetleri üzerimden atmaya başladım. Dünyayı yeni gözlerle görmeye başladım ve en önemlisi kendimi olduğum gibi sevmeyi ve kabul etmeyi öğrendim. Çılgın bir yolculuktu ama başka türlü olmazdı. Şimdi her zaman istediğim, amaç ve tutkuyla dolu hayatı yaşıyorum. Bu uyanış, başıma gelen en iyi şey oldu ve geleceğin getireceği şeyler için heyecanlıyım.
"Korkularla Yüzleşmek"
Değişimden, rahatlık alanımdan çıkmaktan her zaman korkmuşumdur. Bu yüzdendi ya zaten bunca zaman aynı hayatı yaşamam, bir rutine bağlı kalmam. Sanki birisi zorla bir kafese koymuştu beni ve ben bu kafesten çıkmayı bir türlü başaramıyordum. Hoş, bazen de çıkmak istemiyordum ya. O kadar bağlı olduğumu düşünürdüm bu hayata fakat sonrasında anladım, bu hayattan yegane kurtulamama sebebimin alışkanlıklar değil de korkularım olduğunu. Ama uyanışımdan sonra, hayatımı gerçekten dolu dolu yaşamak istiyorsam, bu korkularla doğrudan yüzleşmem gerektiğini biliyordum.
Başa çıkmaya karar verdiğim ilk korku topluluk önünde konuşmaktı. Bu korkumun sebebi ise şuydu: Gençlik yıllarımda okulun büyük bir tiyatro sahnesinde bir konuşma yapmam gerekmişti. Ancak, konuşma sırasında salondaki binlerce kişinin gözlerinin üzerimde olması ve bu sebeple söylemem gerekenleri doğru söyleyememem, kendimi doğru ifade edememem beni gerçekten çok etkilemişti. Bu olay sosyal hayatımda kendimi rahat hissetmek yerine konuşmaktan kaçınmam ve bu olayın travmasını hala taşımamla sonuçlandı. Fakat artık bu korkuyu yenmek istiyordum ve oldukça kararlıydım. Geri kalan hayatımı da bu şekilde yaşamak istemediğim çok açıktı. Bu isteğim üzerine yerel bir esnaf kulübüne kaydoldum. Evet, başta kulağa komik gelebilir fakat sonuç olarak amacım bu korkumu yenmekti ve bu fikir çok cazip gelmişti. Bu kulübe dahil olduktan sonra topluluk önünde konuşma becerilerimi uygulamaya başladım.
Kulübümüz haftanın belirli günleri, diğer esnaf kulüpleri arasında düzenli olarak yapılan organizasyonlara katılıyordu. Ben de bu organizasyonları değerlendirerek o gün yapılan konuşmaların, verilen seminerlerin bir parçası olmaya karar verdim. Ve bir konuşma metni hazırladım. İlk başta çok korkmuştum. Kalbim hızla atıyordu ve avuç içlerim terlemişti ama korkumun beni kontrol etmesine izin vermeyi reddediyordum. Derin bir nefes aldım ve konuşmaya başladım. Beklediğimden daha iyi bir performans sergilemiştim. Tabi ki bu da kendime olan saygımı ve özgüvenimi arttırdı. Seyircilerden olumlu geri dönüşler aldım ve hatta gecenin en iyi konuşması ödülünü bile kazandım. O gün gerçek manada anlamıştım neler başarabileceğimi, potansiyelimin ne seviyede olduğunu ve gerçekten de kendime herkesten çok daha fazla saygı duymam gerektiğini.
Bu sadece bir başlangıçtı. Paraşütle atlama, yalnız seyahate çıkma ve hatta kendi işimi kurma gibi korkularımla yüzleşmeye devam ettim. Korkularımı yendikçe, bir güçlenme duygusu hissettim ve kendime olan güvenim arttı. Üstelik sadece korkularımı yenmiyordum. Bu yüzleşmeyi yaparken aynı zamanda çok eğleniyordum. Paraşütle atlama tecrübesini tadarken, rüzgarın estiği ve kendimi serbest bırakmanın verdiği huzur, hayatımda yaşadığım en eğlenceli anım haline geldi. Aşağıya doğru inerken, gökyüzünün maviliği ve etrafımdaki manzara beni ciddi anlamda büyülemişti. Sanki özgürlüğüne kavuşmak isteyen kafesteki bir kuştum ve beni kafesimden serbest bırakarak, artık özgürsün, uçabilirsin demişlerdi.
Korkularımla yüzleşmek hayatımın en özgürleştirici deneyimlerinden biri oldu. En çok korktuğum şeylerin sandığım kadar korkutucu olmadığını ve hayal ettiğimden çok daha fazlasını yapabildiğimi öğrendim. Deneyim özgürleştirici ve güçlendiriciydi. Korkularımla yüzleşerek sınırsız bir hayat yaşayabildiğimi keşfettim. Asla mümkün olduğunu düşünmediğim yeni bir güven ve amaç duygusu buldum.
Artık her günü yeni bir bakış açısıyla yaşıyorum. Artık risk almaktan ve hayallerimi kovalamaktan korkmuyorum. Değişimi kucaklayarak ve korkularımla yüzleşerek kendimi yeni deneyimlere ve fırsatlara açtığımı biliyorum. Yolculuk hayatımı değiştiriyordu ve başka türlüsü olmazdı. Kişinin korkularıyla yüzleşmesinin, sınırsız bir hayatın kilidini açmanın anahtarı olduğuna kesinlikle inanıyorum. Ve başkalarını da aynısını yapmaya teşvik ediyorum. Yolculuk zorlu olabilir, ancak ödüller gerçekten paha biçilemez.
"Değişimi Kucaklamak"
Eskiden degişimden korkardım, bu beni rahatsız ve belirsiz hissettiriyordu. Ama uyanışımdan sonra, değişimin hayatın kaçınılmaz bir parçası olduğunu, büyümenin ve gelişmenin tek yolu olduğunu anladım. Ben de onu kucaklamaya karar verdim.
Benimsediğim ilk değişiklik yeni bir şehre taşınmaktı. Hep aynı yerde yaşıyordum ve bilinmeyenden korkuyordum ama artık değişim zamanının geldiğini biliyordum. Bu yüzden çantamı topladım ve yeni fırsatlarla yeni bir yere gittim.
Varır varmaz, şehrin hareketli enerjisi beni şaşırttı. Döndüğüm her yerde, keşfedilecek yeni ve heyecan verici bir şey vardı. Buranın geldiğim yer olmadığını hemen anladım. Hızlı tempo, farklı kültürler ve sonsuz olasılıklar, memleketimin tanıdık konforuyla tam bir tezat oluşturuyordu.
Benim için en büyük sürprizlerden biri şehirde bulduğum topluluk duygusuydu. İlk kültür şokuna rağmen, yeni komşularım tarafından kollarını açarak karşılandım ve düşündüğümden çok daha hızlı arkadaşlar edindim. Bana gizli sokak yemeği tezgahlarından canlı gece hayatı sahnelerine kadar şehrin en iyi noktalarını gösterdiler ve şehirde bir profesyonel gibi gezinmeme yardımcı oldular.
Beklenmedik bir başka deneyim de şehrin çeşitliliğiydi. Kültürlerin kaynaştığı bir potaydı ve daha önce hiç karşılaşmadığım yeni yiyecekler, gelenekler ve göreneklerle tanıştım. Herkesin deneyimlerinin ve geçmişlerinin ne kadar farklı olduğu ve böylesine benzersiz ve dinamik bir topluluk oluşturmak için nasıl bir araya geldikleri beni büyüledi.
Şehirde yaşamak hayat değiştiren bir deneyim oldu. Beni konfor alanımın dışına itti ve gözlerimi yeni bakış açıları ve olasılıklara açtı. Bu yolda edindiğim şaşırtıcı deneyimler ve edindiğim arkadaşlar için minnettarım. Şehir bazen büyük ve bunaltıcı olabilir ama onu dünyalara değişmem.
Bu olayların sonucunda, değişimi benimserken, belirsizliği de kucaklamanın doğal olduğunu fark ettim. Geleceğin ne getireceğini bilmemenin ve yolculuğu kucaklamanın güzelliğini görmeye başladım. Bilinmeyen artık beni korkutmuyordu, bunun yerine onu büyüme ve macera için bir fırsat olarak görüyordum.
Risk almaya ve konfor alanımdan çıkmaya başladım. Belirsizliği kucaklamanın ve anı yaşamanın beni yeni deneyimlere ve bakış açılarına açtığını fark ettim. Dünyayı yeni bir ışıkta görebildim ve yeni keşfedilen bir amaç duygusu bulabildim.
Değişimi ve belirsizliği kucaklamaktan öğrendiğim en büyük derslerden biri, var olmanın önemiydi. Artık geleceğe ve onun neler getirebileceğine odaklanmıyordum, bunun yerine her ana tamamen dalmış ve hayatı dolu dolu yaşıyordum. Çıktığım yolculuktan ve öğrendiğim derslerden oldukça memnunum. Değişimi ve belirsizliği kucaklamak, sınırsız bir hayat yaşamamı sağladı ve bana bilinmeyendeki güzelliği görmeyi öğretti. Başkalarını da aynı şeyi yapmaya ve yolculuğu kucaklamaya teşvik ediyorum. Bilinmeyen bazen korkutucu olabiliyor ama aynı zamanda büyüme ve macera için sonsuz fırsatlarla dolu bir hayata teşvik ediyor.
Şimdi, aktif olarak yeni deneyimler arıyorum ve yoluma ne zaman çıkarsa çıksın değişimi kucaklıyorum. Değişimin korkutucu olabilecegini ama aynı zamanda inanılmaz derecede özgürleştirici olabileceğini ve inanilmaz şeylere yol açabileceğini öğrendim. Bilinmeyenin heyecanı canlandırıcı ve ben onu hayatın bir parçası olarak kucaklamaya geldim.
Değişimi kucaklamanın pişmanlık duymadan bir hayat yaşamamı sağladığını keşfettim. Tutkularımın peşinden gidebildim, yeni insanlarla tanışabildim ve asla mümkün olduğunu düşünmediğim deneyimler yaşayabildim. Bir insan olarak büyüdüm, geliştim ve yeni bir güven ve amaç duygusuna sahibim.
"Gerçek Tutkuyu Keşfetmek"
Bir amaç veya yön duygusu olmadan hayattan geçerdim. Hareketlerden geçtim, benden bekleneni yaptım ve bundan gerçekten zevk almadım. Ama uyanışımdan sonra gerçek tutkumu bulmam gerektiğini anladım.
Yeni şeyler deneyerek ve ilgi alanlarımı keşfederek başladım. Resim yapmayı, yemek yapmayı ve kaya tırmanışını bile denedim. Hatta kaya tırmanışı yaparken başıma gelen bir olaydan bahsedeyim:
"Güzel bir gündü ve tek başıma tırmanmak için dağlara gitmeye karar verdim. Önümüzdeki gün için kendimden emin ve heyecanlı hissediyordum. Tırmanışıma başladım, istikrarlı bir şekilde ilerledim ve nefes kesici manzaraların tadını çıkardım.
Özellikle zorlu bir bölüme gelene kadar her şey yolunda gidiyordu.
Yukarı çıkarken ayakkabılarımın kayanın üzerinde kaymaya başladığını fark ettim. Güvenli bir temel bulmaya çalıştım ama faydası olmadı. Paniklemeye başladım ve kontrolü kaybettiğimi hissettim. Tam düşmek üzereyken yüksek sesli bir hapşırma sesi duydum. Tahminime göre, hapşırma sırt çantamdan geldi. Tırmanışa başlamadan önce evcil papağanımı sırt çantamdan çıkarmayı unuttuğumu hemen fark ettim.
Her zaman macera peşinde olan papağanım, ben farkında olmadan sırt çantama girmişti. Kaya yüzünden sarkarken papağanımın hapşırması dengemi kaybetmeme ve düşmeye başlamama neden oldu. Ama bir anlık hızlı düşünmeyle papağanımın kafesine tutundum ve kendimi dengede tutmak için onu kullandım.
Papağanım bana tezahürat yaparken ben dengemi sağlayıp tırmanışıma devam edebildim. Sonunda bitkin ama heyecanlı bir şekilde zirveye ulaştım. Nefesimi düzene sokmak ve manzaranın tadını çıkarmak için biraz zaman ayırdım. Orada otururken, tüm durumun saçmalığına yardım edemedim ama güldüm. Bir kaya tırmanışında hiç bu kadar eğlenmemiştim.
O günden sonra papağanım güvenilir tırmanış arkadaşım oldu. Ne zaman tırmanışa çıksak, kafesinde oturup beni neşelendiriyor, beni hep güldürüyordu. Bu komik ve eğlenceli olay benim için her zaman güzel bir anı olarak kalacak. Bana hayatı asla fazla ciddiye almamam gerektiğini hatırlatıyor."
Bu deneyimleri tadarken ve tüm bu etkinliklerden keyif alırken, yine de daha fazlasını anıyormuşum gibi hissettim. Artık alışmıştım heyecana, farklılıklara. Ne kadar aktivite yaparsam yapayım bir türlü yeterli hissedemiyordum. Yeni olaylar yaşamak, yeni şeyler görmek, yeni insanlarla tanışmak istiyordum.
Bir gün yerel bir hayvan barınağında gönüllü olarak çalışırken gerçek tutkumu keşfettim. Etrafım sevgiye ve ilgiye ihtiyacı olan tüylü arkadaşlarla çevriliydi ve içim bir amaç ve neşe duygusuyla doluydu. Hayatımı hayvanlara yardım etmeye adamak istediğimi fark ettim ve veterinerlik alanında kariyer yapmaya karar verdim. Kolay bir yol değildi ama hedefime tutkuyla bağlıydım ve ona ulaşmaya kararlıydım.
Bunun için öncesinde Üniversite Sınavı'na hazırlanmalı ve başarılı bir sonuç almalıydım. Yaşım biraz ilerlemiş olduğu için benim için zorlu bir yoldu fakat yol ne kadar zorluysa ben de bir o kadar inatçıydım. Nitekim çalışmamın karşılığını aldım ve Üniversite Sınavı'nı kazandım. Üniversitedeki zamanım zorlu dersler, unutulmaz deneyimler ve ömür boyu sürecek dostluklarla doluydu. Akademik olarak zorlandım ama başarılı olmaya ve üniversitede zamanımı en iyi şekilde değerlendirmekte kararlıydım.
En unutulmaz deneyimlerimden biri, ilk kez bir ameliyata yardım etmem gereken gündü. Gergindim ama aynı zamanda heyecanla doluydum.
Veterinerin ameliyatı yapmasını izlerken, yapmam gereken şeyin bu olduğunu biliyordum. Bir tatmin duygusu hissettim ve daha da çok çalışmak için ilham aldım.
Üniversitede geçirdiğim süre boyunca yerel hayvan barınaklarında da gönüllü olabildim. Bu bana hayvanlarla uygulamalı çalışma ve onların bakımı ve refahi konusundaki anlayışımı geliştirme fırsatı verdi. Bana veteriner hekimliği alanında şefkat ve özverinin önemini öğreten zorlu ve ödüllendirici bir deneyimdi.
Sonunda mezuniyet günüm geldi ve içim karmakarışık duygularla doldu. Başarılarımla gurur duyuyordum ve üniversitenin bana sunduğu tüm deneyimler ve fırsatlar için minnettardım. Yolculuğumun bir sonraki bölümünü üstlenmeye ve pratisyen bir veteriner olmaya hazırdım.
Şimdi, pratisyen bir veteriner olarak, her gün sevdiğim şeyi yaptığım için bir amaç ve neşe duygusuyla uyanıyorum. Hayalimi yaşıyorum, hayvanlara yardım ediyorum ve dünyada fark yaratıyorum. Gerçek tutkumu keşfetmek hayatımı değiştirdi ve hayvanlara yardım etmeye devam etmek için can atıyorum.
Bu olaylar bana gerçekten de okumanın yaşı olmadığını, eğer bir şeyi İstiyorsan yaşına bakmayıp arzu ve gayretle o işi başarabileceğini öğretti. Ve bu durumun hissettirdiği duygular oldukça değerliydi.
